DRĘCZYCIEL W KLASIE

chłopców wobec słabszych.

Przyznaję, że często czułam się wobec tego zjawiska bezbronna. Całkowicie wprawiało mnie w osłupienie, że można niszczyć kogoś nawet nie po to, by mieć jakąś wymierną korzyść, ale dla zwyczajnej zabawy.

Problem agresji, bójek, dręczenia, psychicznego znęcania się nad innymi jest wśród młodzieży obecny. Co gorsza – nie jest to tylko domena chłopców. Dziewczyny potrafią być nieraz surowsze, bardziej bezwzględne i po prostu niewrażliwe.

Udawanie, że temat nie istnieje, jest – w moim przekonaniu – współudziałem. Tym bardziej cieszy mnie, że przychodzi się z pomocą dzieciom, rodzicom i nauczycielom fachowymi publikacjami.

Książka Zubrzyckiej omawia problem dręczenia w klasie na wielu poziomach. Myśl, która dominuje, brzmi: wobec przemocy – czy to fizycznej, czy to psychicznej – nie możesz pozostać obojętny. Musisz przerwać zmowę milczenia.

Książka została skonstruowana w postacie kilkunastu pytań i rozbudowanych na nie odpowiedzi (podanych w punktach, co ja osobiście lubię najbardziej). Pojawiają się takie pytania, jak:

• Czym się różni skarżenie i kablowanie od słusznego poinformowania?
• Kto to jest dręczyciel?
• Po co oni to robią?
• Kto zostaje ofiarą dręczyciela i dlaczego milczy?
• Dlaczego dzieci nie poskarżą się dorosłym?

 

Po serii pytań podane zostały wskazówki, jak sie zachować. Co ciekawe, zostały skierowane nie tylko do ofiary agresji, ale także do dorosłych, biernych obserwatorów oraz samego dręczyciela.

W ostatniej części tej publikacji zwrócono się do rodziców i nauczycieli. Bardzo ciekawie przedstawia się fragment, w którym autorka w pewnym sensie akcentuje winę wychowawców już na najwcześniejszych etapach edukacji, którzy „czekają, aż mały dręczyciel opuści przedszkole”.

Smutne, ale jakże prawdziwe! Interesujący dla nauczycieli na pewno okaże się również artykuł, odpowiadający na pytanie, jak szkoła może poradzić sobie z dręczycielem.